Անապատային մտածելակերպեր ( Ես խղճում եմ ինձ)

<<Եվ ամբողջ բանակը բարձրաձայն լաց եղավ և [նրանք] աղաղակեցին այդ գիշեր: Բոլոր Իսրայելացիները տրտնջացին և սգացին իրենց վիճակի վրա >>  Թվոց 14.1,2 AMP


Իսրայելացիները շատ էին խղճում իրենց : Ամեն մի անհարամարվետություն դառնում էր արդարանալու և իրենց դառը կյանքի համար սգալու մի նոր պատճառ :
Հիշում եմ, երբ մեկ անգամ Տերը խոսեց ինձ հետ իմ հերթական <<ինքնախղճահարության արարողության >> ժամանակ :
Նա Ասաց.<< Ջո՛յս ,դու կարող ես լինել կա՛մ խղճուկ , կա՛մ ուժեղ, բայց չէս կարող լինել երկուսը միաժամանակ>> :
Սա մի թեմա է , որին ես չէի ցանկանա թռուցիկ կերպով անրադառնալ : Կենսականորեն կարևոր է գիտակցել , որ մենք չէնք կարող խաղ անել ինքնախղճահարության մեղքի հետ ,և միևնույն ժամանակ ՝ քայլել Աստծո զորությամբ:
                 

ԽՐԱԽՈՒՍԵՔ ԵՎ ԱՄՐԱՊՆԴԵՔ ՄԻՄՅԱՆՑ 

<< ուրեմն խրախուսե՛ք  միմյանց և ամրապնդե՛ք մեկդ մյուսին , ինչպեսլ էլ որ անում եք>> :  Ա թեսաղոնիկեցիների 5.11 , AMP

ինձ դժվար էր հրաժարվել ինքնախղճահարությունից . ես երկար տարիներ օգտվել էի դրանից ՝ իմ կյանքի դժվար պահերին ինձ մխիթարելու համար : 

Երբ որևէ մեկը վիրավորում է մեզ ,կամ հիասթափված ենք  լինում , սատանան սկսում է մեր ականջի տակ ստեր շշնջալ ՝ թե ինչ դաժան ու անարդար վարվեցին մեզ հետ :

Ձեզ բավական է լսել թե ձեր մտքում ինչպիսի մտքեր են պտտվում , և կհասկանաք , թե ինչպես է թշնամին օգտագործում ձեր ինքնախղճահարությունը ՝ ձեզ գերության մեջ պահելու համար : 

Աստվածաշունչը, սակայն թույլ չի տալիս մեզ ազատություն տալ ինքնախղճահարության զգացմունքին , ընդհակառակը, մենք պետք է խրախուսենք և ամրապնդենք միմյանց Տիրոջ մեջ : 

Գոյություն ունի Մի աստվածային պարգև ՝ կարեկցանք , որի օգնությամբ մենք մեր կյանքը տալիս ենք ուրիշների տառապանքները թեթևացնելու համար: Բայց ինքնախղճահարությունը կարեկցանքի խեղաթյուրված տեսակն է : 

Ինքներս մեզ խղճալով ՝ մենք վերցնում ենք այն ինչ Աստված նախասահմանել էր մարդկանց տալու համար , և դա ծառայեցնում ենք մեր օգտին : 

Նույնը վերաբերվում է Սիրուն : Հռոմեացիների 5.5-րդ խոսքում ասվում է ,որ Աստծո սերը սփռված է մեր սրտերում Սուրբ Հոգու միջոցով : Նա դա արել է , որպեսզի մենք կարողանանք հասկանալ , թե որքան շատ է Աստված Սիրում մեզ և , որ մենք նույնպես ի զորու ենք սիրել ուրիշներին : 

Երբ մենք Աստծո կողմից նախասահմանված սերն օգտագործում ենք ի օգուտ մեզ , այն դառնում է եսասիրություն և եսակենտրոնություն , ինչն էլ , միանշանակ , կործանում է մեզ : Անշուշտ, մենք պետք է մեզ սիրենք , գնահատելով Աստծո ստեղծագործությունն ու ինքնահարգանքը, բայց դրանում պետք է հավասարակշռություն լինի : Չափազանց եսասիրությունը մեծ խնդիր է : Ինքնախղճահարությունը կռապաշտություն է , քանի որ մենք ամբողջությամբ կենտրոնանում ենք մեր զգացմունքների և մեզ վրա : Դա միայն սիրում է <<Ես>>-ի և սեփական կարիքների ու հոգսերի հանդեպ ուշադրությունը , ինչն էլ ստիպում է մեզ ՝ ապրել սահմանափակ կյանքով : 

   

<<միայն ձեր անձերի բաներին մտիկ չտաք , այլ ` ամեն մեկն իր ընկերի բաներին էլ >> 

փիլիպեցիների 2.4

վերջերս իմ հավաքույթներից մեկը  անսպասելիորեն չեղյալ համարվեց : իրադարձությունների նման շրջադարձն , իհարկե մի փոքր հիասթաթեցնող էր : նախկինում նման դեպքն իմ ներսում ինքնախղճահարության զգացում , քննադատություն, բացասական մտքեր կառաջացներ : հիմա ես սովորել եմ նման դեպքերում ինձ ավելի հանգիստ պահել , ավելի լավ է ոչինչ չասել , քան սխալ բաներ ասել : Քանի որ , ես սկսեցի պահել իմ հանգստությունը , Աստված էլ սկսեց իրավիճակները ցույց տալ ուրիշների տեսանկյունից :Այդ մարդիկ չէին կարողացել գտնել տարածք ՝ հավաքույթներն անցկացնելու համար : Աստված ցույց տվեց ինձ , թե որքան հուսահատված էին նրանք : Չէ որ նրանք այդքան պատրաստվել , և սպասել էին մեր հավաքույթին ...

Զարմանալիորեն հեշտ է ինքնախղճահարումից դուրս գալը , եթե մենք դեպքերին նայում ենք ոչ թե մեր տեսանկյունից ,այլ ուրիշների :Ինքնախղճահարությունն ուղեկցվում է միայն սեփականի մասին մտածելով , ուրիշ ոչ մեկի : 

Երբեմն մենք պարզապես տանջում ենք մեզ ՝ փորձելով համակրանք առաջացնել մարդկանց մեջ : Այո , ինքնախղճահարությունը սատանայի կողմից լարած հիմնական ծուղակն է , և նրա սիրած հնարքներից մեկը , որին տրվելով մենք շարունակում ենք մնալ անապատում : Եթե մենք բավականաչափ ուշադիր չլինենք , ապա կարող ենք դրանից կապվածության մեջ ընկնել : 

Սովորությունը կամ կախվածությունը մեխանիկորեն գործող ռեակցիա է որևէ բանի հանդեպ , այսինքն ՝ ձեռք բերովի վարքագիծ ,որը դառնում է սովորություն: 

Որքան ժամանակ եք վատնում ինքնախղճահարության վրա : ինչպես եք արձագանքում հիասթափություններին : 

Քրիստոնյա անձնավորությունը բացառիկ արտոնություն ունի որովհետև , երբ նա հիասթափված է , կարող է այդ հիասթափությունը հանձնել Աստծուն : Աստծո հետ միշտ էլ կա կրկին սկսելու հնարավորություն : իսկ ինքնախղճահարությունը պահում է մեզ անցյալի շղթաներով :

հատված ՝ Ջոյս Մայերի <<միտքը կռվի դաշտն է >>գրքից